[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Gaston z Bertu podali chorÄ…giew ze swymi znakami.
Krzyżowcy przebiegali także całe miasto w poszukiwaniu
złota i srebra, koni i mułów i domów wypełnionych
wszelkim bogactwem.
Potem radośni i płacząc ze szczęścia poszli nasi, by
uczcić grób Zbawiciela i spełnić swe śluby i modlitwy.
Następnego ranka wyszli nasi na dach świątyni,
zaatakowali Saracenów, mężczyzn i kobiety, zabijając ich
mieczami. Niektórzy z pogan rzucali się w dół z dachu
świątyni. Co widząc Tankred był niemało zbrzydzony.
39. Na wspólnej naradzie nasi postanowili, że każdy z
nich złoży jałmużnę wraz z modlitwą, aby Bóg wskazał
tego, którego pragnie, by rządził i ludzmi, i miastem. Dla
wielkiego zaduchu nakazano także, by wyrzucono na
zewnątrz wszystkie zwłoki Saracenów, bo całe miasto
było ich pełne. %7ływi Saraceni wynosili zmarłych przez
bramy
i układali z nich stosy, tak wysokie jak domy. Nikt nigdy
nie słyszał o czymś podobnym ani nie widział zwłok
pogańskich, układanych w stosy, i tylko Bogu ich liczba
była wiadoma. Hrabia Rajmund wysłał tymczasem emira i
jego towarzyszy aż do Askalonu, gdzie przybyli cali i
zdrowi.
Ósmego dnia po zdobyciu miasta wybrano ksiÄ™cia
Gotfryda władcą miasta, aby zwalczał pogan i bronił
chrześcijan31. Podobnie w dniu św. Piotra w Okowach
wybrano patriarchą bardzo mądrego i czcigodnego męża
Arnulfa. I tak Jerozolima została zdobyta w imię Boże
przez chrześcijan dnia piętnastego lipca w piątek.
Równocześnie przybył wysłaniec z miasta Neapolu 32
do Tankreda i hrabiego Eustachego, ażeby przygotowali
się i udali celem zajęcia owego miasta. Ruszyli prowadząc
ze sobÄ… liczne wojsko konnych i pieszych. Gdy przybyli
pod miasto, mieszkańcy poddali się im natychmiast.
Następnie książę Gotfryd zawiadomił ich, aby szybko
33
udali się do miasta Askalonu , by wstrzymać atak
34
przygotowany przez emira Babilonu . W pośpiechu
przeszli góry, szukając Saracenów do walki, i przybyli
wreszcie do Cezarei. Potem brzegiem morza szli aż do
miasta Ramoli, gdzie napotkali
31
Był to wstęp do obwołania Gotfryda de Bouillon królem
Jerozolimy, a kapelana Arnulfa patriarchÄ… miasta.
32
Miasto Sichem w starożytności, pózniej zwane Flavia Neapolis.
33
Askalon lub Skalenia, miejscowość w Palestynie, zajęta
przez Saracenów.
34
Al Adfal, emir kalifa Egiptu, zwany emirem Babilonu.
wielu Arabów tworzących przednią straż. Tych nasi
ścigając wzięli wielu w niewolę, a oni opowiedzieli
wszystkie nowiny wojenne, gdzie sÄ… i ilu ich, gotujÄ…cych
się do walki z chrześcijanami. Dowiedziawszy się tego,
Tankred natychmiast wysiał posłańca do Jerozolimy, do
księcia Gotfryda i do patriarchy i do wszystkich książąt
donosząc: Wiedzcie, że gotuje się przeciw nam bitwa pod
Askalonem; spieszcie zatem ze wszystkimi siłami, jakie
tylko macie".
Książę wydał rozkaz, aby zwołać wszystkich ludzi i
aby przygotowani ruszyli przeciw naszym
nieprzyjaciołom. Sam zaś z patriarchą i Robertem hrabią
Flandrii wyszedł z miasta we środę. Razem z nimi ruszyło
wojsko i biskup z Marturany.
Natomiast hrabia krainy św. Idziego oraz Robert z
Normandii orzekli, że nie wyjdą, dopóki nie będą
przekonani o bitwie. Nakazali jednak swym rycerzom, aby
czym prędzej wrócili, wywiedziawszy się, czy bitwa
będzie stoczona naprawdę i sami byli gotowi wyruszyć.
Owi poszli i stwierdzili pochód wojsk nieprzyjaciela i
donieśli to, co widzieli na własne oczy. Natychmiast
książę wysłał biskupa Marturany do Jerozolimy, aby
wojsko, jakie tam było, przygotowało się i przybyło na
pole bitwy.
We środę wodzowie ruszyli w kierunku nieprzyjaciela.
Biskup Marturany zawrócił, by zawiadomić o wszystkim
patriarchę i księcia. Tymczasem Saraceni wyszli mu
naprzeciw, pojmali go i uprowadzili. W Jerozolimie
pozostał tylko Piotr Pustelnik, zarządzając, by zarówno
Grecy, jak i Aacinnicy,
jak i kler urządzili nabożną procesję i zanieśli modły i
złożyli jałmużnę, aby Bóg dał zwycięstwo swemu ludowi.
Duchowni i księża ubrani w święte szaty prowadzili
procesję i śpiewali msze i modlitwy błagalne.
Tymczasem patriarcha i biskupi oraz przywódcy
zebrali się koło rzeki płynącej z tej strony Askalonu. Tu
zabrali wiele zwierząt, wołów, wielbłądów, owiec i
wszelkiej trzody. Gdy Arabowie nadjechali w liczbie
około trzystu, nasi wystąpili przeciw nim i złapali dwóch z
nich, resztę przepędzając aż do ich szeregów. Z
nadejściem wieczoru patriarcha obwołał w całym wojsku,
że jutro od samego rana wszyscy muszą być przygotowani
do bitwy, grożąc ekskomuniką każdemu, który by szukał
łupów, zanim się skończy bitwa, co przyjęte zostało z
radością, gdyż wszyscy rozumieli, co jest im przeznaczone
od Pana.
O świcie wyszli na piękną równinę niedaleko brzegu
morza i tam rozwinęli szyki. Książę dowodził swym
oddziałem, hrabia Normandii swoim, hrabia z krainy św.
Idziego swoim, hrabiowie Eustachy, Tankred i Gaston
swoimi. Rozkazali także, aby wszyscy piesi oraz łucznicy
poprzedzali konnych i, gdy tak wszystko zostało
zarządzone, rozpoczęli walczyć w imię Pana Naszego
Jezusa Chrystusa.
Na lewym skrzydle stanął książę Gotfryd ze swym
wojskiem, hrabia od św. Idziego uderzył konno wzdłuż
morza po prawej strome. Hrabia Normandii i hrabia
Flandrii oraz Tankred i Wszyscy inni ruszyli konno w
środek. Wtedy także nasi
zaczęli stopniowo iść naprzód. Poganie ze swej strony
czekali gotowi do boju. Każdy z nich miał z tyłu
zawieszoną butlę, aby pić z niej, gdy będzie nas ścigał, do
czego jednak nie doszło dzięki łasce Bożej.
Tymczasem hrabia Normandii, zobaczywszy emira
[ Pobierz całość w formacie PDF ]