Ostrowska_Ewa_ _Pamietaj_o

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Skąd pani zna Annę?
Była małym dzieckiem, a ja ją już znałam. Wychowy�wała się w domu, w
którym mieszkałam. Taka była śliczna. Jak obrazek. Zawsze była śliczna. Jak moja
córka.
Miała pani córkę?
Pan Bóg nie dał. Ani córki, ani syna. Mąż mnie rzucił, bo nie miałam dzieci.
Patrzyłam na nią przez okno: taka śliczna jak obrazek, jak moja rodzona córka.
Codziennie patrzyłam na nią przez okno. Uśmiechałam się do niej. Najładniejsza ze
wszystkich dzieci na podwórzu. Jakbym miała córkę, tez y była najładniejsza. Potem
jej matka umarła, a ojciec ożenił się
drugą- Nie dbali o nią. Aleja czuwałam, byłam rada, że mogę sję nią zająć.
Przychodziła do mnie. Kupowałam jej cukierki, szyłam sukienki, czesałam jej śliczne
włosy. U mnie odrabiała lekcje. Dobrze się uczyła, była mądra, dobra, kochana. Jak
do�rosła, przeniosła się do mnie i zawsze już byłyśmy razem. Pan to rozumie?
rozpłakała się. A teraz zabraliście mi ją. Dla�czego? Co ona wam złego zrobiła?
Jak mogliście jej wyrządzić taką krzywdę? Ona była tak bardzo chora. Do szpitala ją
za�bierali dwa razy. A kiedy wypuścili, musiałam czekać, aż mi będzie wolno pójść
do niej i znowu być razem z nią.
A kto pani bronił?
Lekarze tak powiedzieli panu Borowskiemu, że przez jakiś czas musi mieć
spokój i lepiej żeby nikt jej nie odwie�dzał, aż wyzdrowieje.
I uwierzyła pani Borowskiemu?
Dlaczego miałabym nie wierzyć? zdziwiła się szcze�rze. On też jej
dobrze życzył. Chociaż ożenił się z tą... z tą nową. Pieniędzy nigdy nie skąpił. O,
dużo mu można zarzu�cić, ale nie to. Zresztą u mężczyzny najważniejsze jest to,
żeby nie był skąpy. A teraz, niedawno, zrobił zapis. Cały majątek przepisał na nią.
Powiedział pani, że zapisał Annie cały majątek? Kiedy?
Ze dwa tygodnie temu. Przyjechał z miasta, przyszedł do mnie do kuchni i
powiedział: Dominiko, właśnie wszyst�ko, co mam, zapisałem Annie. Niedługo
wyzdrowieje zupeł�nie i będziesz mogła z nią zamieszkać". Popłakałam się za tę
jego dobroć i zaczęłam prosić, żeby wypędził z domu tę... I żeby przestał gniewać się
z Anną, bo czy to jej wina, że za�chorowała? Jak tylko Anna zaczęła mi mówić o
rozwodzie, zaraz pomyślałam, że chyba pomieszało się jej w głowie, żeby rzucać
człowieka, który ma tyle dobra.
Kiedy Anna zaczęła mówić o rozwodzie?
Dawno. Jakieś pięć lat temu. I zaraz jej ta biedna głowa zachorowała.
Modliłam się za nią. Ale nic nie pomogło. Anna zawzięła się na ten rozwód. Pan
Borowski nie chciał, a ona nic, tylko powtarzała: Muszę się od niego uwolnić". I
zaczęła robić różne niedobre rzeczy. Ten gabinet, panie milicjancie... pan Borowski
zabraniał tam chodzić. Nikomu nie wolno było tam wchodzić, nawet żeby sprzątnąć.
Mówiłam jej: Po co tam zaglądasz, co tam ruszasz, gdzie szperasz, opamiętaj się".
Ale ona nie słuchała. Ty niczego nie rozumiesz, Dominiko", mó�wiła do mnie i
przerzucała papiery w gabinecie u pana. W koń�cu wstawił zamek i zaczął zamykać
drzwi na klucz. Przedtem nie zamykał. Słuchałyśmy go, i ja, i Anna, bo w gniewie
robił się paskudny. Nie daj Boże, żeby się gniewał, karaz robił się blady, a oczy miał
takie, że aż strach było w nie%atrzeć. Moja Anna jak odmieniona robiła wszystko to,
czego jej nie wolno było robić. Prosiłam, błagałam: Opamiętaj się, chcesz
nie�szczęścia?". Ale ona była już chora, dorobiła klucz i ledwo pan wyszedł, ona od
razu wchodziła do gabinetu i szukała, szpe�rała. No i niedługo potem wzięli ją do
tego szpitala.
Mówiła pani, czego szuka?
Trochę mówiła. Na początku. Ale potem przestała mó�wić.
Nie wierzyła jej pani?
Kto by uwierzył w takie niestworzone rzeczy.
Co mówiła?
%7łe niby pan Borowski ukradł temu, co tu kiedyś ciągle przychodził, temu
Smudze, jakiś tam wynalazek. Od tego za�częła się cała choroba Anny. Proszę pana
powiedziała żar�liwie i jakby to możliwe było, żeby taki bogaty człowiek, pan
Borowski, który ma tyle dobra, taki majątek, coś ukradł?
Co jeszcze mówiła?
E, szkoda powtarzać.
Niech pani powie.
%7łe znalazła w gabinecie coś strasznego. Między książ�kami... nie... nie tak
powiedziała. Powiedziała: Dominiko, w książkach znalazłam coś strasznego. Coś
strasznego o nim.
0 nim", to znaczy o panu Borowskim. I patrzyła na mnie, oczy miała takie jasne,
nieprzytomne, i nagle zaczynała krzyczeć. Właśnie tak zachorowała.
W książkach powtórzył. Setki nowiutkich tomów na półkach. Równo,
symetrycznie, dekoracyjnie ustawione trzy tysiące tomów. W książkach. [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Search

Tematy